Pluskwa

„Weszłam w jedną z hal starego browaru i stanęłam pośrodku dziejstwa. Aktorzy już w rolach, ale jeszcze to tu, to tam zamieniali po parę słów z widzami. Na plecach naklejone taśmy z napisami: wyruchany i niewyruchany. Większość z nich w czapkach uszankach na głowach, a pośrodku sali buchające ogniem piecyki gazowe. Klimat rzeczywiście jak z podziemia, jak z miejsca ukrytego przed złem. W tym wypadku złem zapewne są władze, które dopuściły Cezarego Morawskiego do stołka dyrektora Tpl i oczywiście on sam. Złem jest utrata pracy przez część zespołu, złem są obietnice, że znajdzie się miejsce na dialog i rozwój artystyczny teatru. Tymczasem przenieśliśmy się maszyną czasu do roku 2030. Anna Ilczuk rozpoczęła to magiczne spotkanie monologiem. Mówiła, że generalnie to Pluskwy nie będzie, a ona jest chora i może pleść trzy po trzy. Poza tym reżyser nie przyjechał, a ci, co mieli być niby w zastępstwie, składają dementi na Facebooku. Mówiła też, że chcieli zamówić teatr impresaryjny, ale zrezygnowali. Wszystko, co miał nam do przekazania było przejmujące, bo prawdziwe. Uwypuklone, szkaradne zachowania obecnego dyrektora wobec zespołu, stały się tu punktem wyjścia. Publiczność reagowała żywo, właściwie była jednym organizmem z aktorami „podziemia”. Nie uniknęłam tam wzruszeń i radości, śmiechu i smutku. Wiele piękna miała w sobie scena, w której aktorzy opowiadali, co będą robić za 13 lat. [...] Każdy mógł powiedzieć, gdzie się widzi w 2030. Obok mnie stała kobieta, która wyznała, że za 13 lat będzie już po siedemdziesiątce... ale zawsze będzie tam, gdzie zespół teatru. Popłakałam się wtedy. I jeszcze kilka razy. Właściwie nie wiem, co było dalej. To nie ma jednak znaczenia. Tego wieczoru słuchaliśmy siebie nawzajem. Słów. Oddechów. Byliśmy blisko. I to było ważne. Byliśmy wspólnotą. Na koniec tradycyjnie już aktorzy zakleili sobie usta czarną taśmą. Zaskakujące było jednak, gdy połączyli się w pary i... ustanawiali rekord na najdłuższy pocałunek. Dźwięki pianina rozlewały się dookoła, a artyści w objęciach bili rekordy. Stałam blisko. Oko w oko. Tuż przede mną w przyjacielskim uścisku tkwili Michał Opaliński i Wojciech Ziemiański. Ze łzami w oczach.”