Aktorzy prowincjonalni. Autobiografie

"Rezultatem jest poruszający spektakl o zespole teatralnym, który przeminął, stawiając opór. To częściowo zaimprowizowane autobiografie aktorów, przerobione przez ich samych i reżysera. Na scenie dostrzegłem akt twórczy, który narodził się z artystycznej wolności.”

„Aktorzy prowincjonalni. Autobiografie przypominają o konflikcie w Teatrze Polskim we Wrocławiu, ale nie jest to spektakl o Cezarym Morawskim, zwolnieniach grupowych, protestach przed teatrem czy o zdejmowaniu spektakli z afisza. Borczuch wykorzystuje graniczną sytuację, w której znalazły się zespoły aktorskie obu zaproszonych do projektu instytucji, by następnie przez pryzmat tych wydarzeń pozwolić aktorom opowiadać na scenie swoje historie. Pozwala im dosłownie stanąć w świetle reflektorów – rozstawione w kilku miejscach sceny lampy zwracane są w kierunku osób mówiących dane kwestie, a wtedy cała uwaga skupiona zostaje na nich.”

„Druga część krakowsko-wrocławskiego dyptyku, realizowanego w zniszczonych przez władze teatrach. Jest skromniejsza realizacyjnie od pierwszej, ale Borczuch tę potencjalną słabość skutecznie przerobił w atut - błyskotliwie bawi się udawaniem teatralnych mechanizmów. Jest za to od niej mocniejsza pod względem emocjonalnym. Głównie za sprawą poruszających, choć podszytych żartem, scen opartych na osobistych doświadczeniach. A także dzięki mocnej sekwencji podpalania ukochanego teatru - smutnej metafory desperacji.”

„Fantastyczny zespół aktorski nie przekracza delikatnej granicy tragikomicznego liryzmu. To przedstawienie o artystach, marzycielach, poszukujących twórczej własnej drogi skazanych na sukcesy, ale i porażki. Wrażliwy mądry, teatr.”

„Przedstawienie utrzymane jest w osobistych, refleksyjnych tonach. Aktorki i aktorzy przysłuchują się sobie nawzajem, siedząc w różnych częściach sceny, a gdy sami mówią, chętniej odwołują się do swoich odczuć, niż deklaratywnie opisują istniejące stany rzeczy. Spektakl ma naturę rozliczeniowego, ale skoro zostało już ustalone, że ze względu na różnorodność doświadczeń wspólna transgresja nie jest możliwa, to nabiera cech słodko-gorzkiej stypy, na której trudno w zasadzie stwierdzić, kto umarł (bądź co umarło), ale i tak przyjemnie posłuchać historii dawnej znajomej – Haliny Rasiakówny – która przypomina sobie, że za młodu była podobna do Meryl Streep. Nostalgia i humor bynajmniej nie są tu sobie obce.”