Mojżesz

„Mojżesz to intrygujący eksperyment, w którym, poszukując nowych praktyk duchowych bohaterowie, a być może także aktorzy, studiują swoje osobowości, po omacku i mozolnie posuwając się do przodu albo wciąż stojąc w miejscu. Reżyser Tomasz Węgorzewski postawił przed niełatwym zadaniem aktorski zespół, w skład którego wchodzą: Agnieszka Kwietniewska, Anna Kłos, Janka Woźnicka, Michał Opaliński i Adam Szczyszczaj (z gościnnym udziałem Haliny Rasiakównej). Najbardziej zapadła mi w pamięć rola Woźnickiej, a także dyskusje między Opalińskim i Szczyszczajem. Co prawda, nie udało mi się zapamiętać wszystkich wypowiadanych przez aktorów refleksji, ale zapamiętałem towarzyszące mi w czasie oglądania spektaklu emocje — zarówno strach i niepokój, jak i śmiech w najbardziej niespodziewanych momentach.”

„Ziemia Obiecana, do której podążamy razem z innymi, niekoniecznie jest wolnością. Oglądając Mojżesza, trzeba pamiętać, że wolność od czasów patriarchy nabrała nowych sensów, obrosła znaczeniami, często niewygodnymi, którymi trudno się zachłysnąć. Nie da szczęścia ani głęboka psychoanaliza, ani znalezienie logicznych podstaw, nie przyniesie go drugi człowiek, wobec którego konfrontujemy własne wyobrażenia. Duchowy przełom, do którego dążymy, jest raczej niekończącym się procesem, niż zamkniętym stanem. Jest w nas potrzeba wiary, ale ta także jest bardziej potrzebą, niż trwałym stanem człowieka.”

„Kiedy wychodziłem dziś z teatru, miałem wrażenie niedosytu. Wszystko skończyło się tak nagle, że nie dostałem odpowiedzi na wiele postawionych w sztuce pytań. To sprawiło, że przez kilka kolejnych godzin rozmawialiśmy o tym, co zobaczyliśmy na scenie, co usłyszeliśmy, i wreszcie o tym, dokąd zmierzamy, kim jesteśmy i skąd się bierzemy. Chcę przyjść jeszcze raz, bo treści było tak wiele, że nie wszystko zdołaliśmy wyłapać i przemyśleć. Taka chyba powinna być sztuka. Pobudzająca. Bardzo ciekawe przedstawienie i ten nieustanny dialog z samym sobą i z innym. Z zupełnie innym. Możliwe, że właśnie po to się spotykamy...? Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, to i tak każdy z widzów zauważył coś zupełnie innego.”

„Mojżesz na deskach Teatru Polskiego — w podziemiu to spektakl, który nie pozwala o sobie zapomnieć. Dostałam mnóstwo pytań, na które muszę znaleźć sama odpowiedź [...]. Aktorzy tworzą swoje własne światy, nie konkurują ze sobą, czuje się pozytywną energię. Miło było zobaczyć ich ponownie na jednej scenie. Cieszę się, że tacy aktorzy odnaleźli własną przestrzeń i Mojżesz pokazuje, że bez nich świat wrocławskiego teatru byłby pusty.”