Planeta małp

„Mechanizmy zachowań ludzi i szympansów w Planecie małp sa tak mocno zmiksowane, że nawet intuicyjne próby rozdzielenia tych porządków musza zostać porzucone, jeżeli chcemy podążać za spektaklem.
A do wnikliwego śledzenia przedstawienia, zachęca choćby świetna gra aktorów, których z wielką przyjemnością ogląda się w TP w Podziemiu ponownie lub pierwszy raz, bo swój bardzo udany debiut w tym teatrze zaprezentowała właśnie Agata Kucińska, aktorka Wrocławskiego Teatru Lalek.”

„Sugestywne wyjście poza wyłącznie ludzką perspektywę. Pomysł jest przewrotny: rzecz dzieje się wśród małp, ale mówi o ludziach, ich poczuciu wyższości i stosunku do innych gatunków. Odwrócona perspektywa bawi, ale i mocno daje do myślenia, jak w scenie małpiego oburzenia na koncepcję, że małpy miałyby pochodzić od ludzi albo w iście brawurowej parodii gawęd Gucwińskich. Obsada podejmuje niezwykłe wyzwanie naśladowania szympansiej motoryki i radzi sobie z tym w mocno zachwycający sposób.”

„Niech nie zmyli Was tytuł – to spektakl o ludziach, o tym jak z jednej strony niedaleko nam do zwierząt, a z drugiej jak mało mamy do nich i przyrody szacunku. Mimo dość lekkiego i komediowego tonu spektaklu, wnioski i niektóre sceny (zwłaszcza ostatnia) są mocne i przygnębiające. To trudne, by jednocześnie bawić, mądrze opowiadać o ważnych kwestiach i koniec końców zostawić widza z zaciśniętym gardłem. Taka sztuka udała się w Teatrze Polskim w Podziemiu, który po raz kolejny udowodnił, że jest ogromnie liczącą się instytucją na wrocławskiej, a także polskiej mapie teatralnej.”

„Oglądając przedstawienie Podziemia, stale powracało do mnie jedno słowo: przebojowość. Spektakl Libera jest doprawdy przebojowy, właściwie na każdym polu – nie tylko pod względem reżyserii czy gry aktorskiej, lecz także jeśli chodzi o podejście do widza. Relacja między publicznością a wykonawcami nie jest oczywista: z jednej strony oglądający jest tu niejako wrogiem (nie brak swoistych aktów agresji ze strony postaci wobec odbiorców), a z drugiej zostaje niejednokrotnie dowartościowany.”

„Liber wraz z Jarosławem Murawskim tak zaprojektowali tę opowieść, że jest to historia wesoła, a ogromnie przez to smutna, że wykorzystane w niej gagi stają się bolesne, a łaskotki doprowadzają do stanu pomiędzy śmiechem a łzami. Jesteśmy w świecie, w którym małpy stoją na szczycie ewolucyjnej drabinki - górują nad nami, ludzicami i ludźmi, których obecność w tym łańcuchu właśnie przestaje być kwestionowana, brakiem agresji i przemocy, neutralizowanej rozładowującym napięcie i podejmowanym bez zbędnej pruderii seksem. Ale poza tym, na przekór małpim pozom, choreografii i ekwilibrystyce, odnajdujemy w tym zbiorowym portrecie odmalowanym z talentem i dziką determinacją przez aktorów Teatru Polskiego w Podziemiu nas samych - z naszymi ambicjami i chorą potrzebą panowania nad światem.”

„(...) spektakl napisany przez Jarosława Murawskiego niesie w sobie piętno odwróconej perspektywy i gombrowiczowskiego upupienia. Takie spektakle są jak korniki drukarze drążące w pniu drzewa rozległe korytarze, wyznaczają nowe ścieżki w umysłach widzów.”