Poskromienie

„Tym razem grają w fantastycznej przestrzeni wrocławskiej Piekarni, udostępnionej przez Instytut Grotowskiego. Wytaczają w trwającym konflikcie ciężkie, artystyczne działa. I inaczej niż oponenci z Zapolskiej, nie chybiają. W smutnym, pełnym niedopowiedzenia, niespełnienia i lęku spektaklu opowiadają o rozpadzie więzi - rodzinnych, społecznych. O tym, jak gryziemy się w język, gdy chciałoby się powiedzieć wprost. O tym, jak rezygnujemy z siebie, odtwarzając, a nie stwarzając.”

„Pęcikiewicz rzeczowo punktuje tematykę poskromienia, a bohaterowie posługują się tekstem, który wypracowany został w toku aktorskich improwizacji. Oczywiste prawdy mieszają się tu z mniej dosłownymi, a przy tym wieloznacznymi kontekstami, które wymagają od widza większej czujności i analizy. Spektakl świetnie definiuje jego zniekształcona przestrzeń — załamywane linie geometryczne, umieszczone w centrum ogromne weneckie lustro, które raz odbija, raz deformuje oraz wyświetlane na podłodze filmy (ich widoczność jest uzależniona od powierzchni, na którą padają).”

„Spektakl Moniki Pęcikiewicz porusza kilka tematów: obecna jest w nim refleksja o nieuchronności śmierci, okrucieństwie starości, nieoczywistym erotyzmie. Nie zabrakło również aluzji do sytuacji dawnego zespołu aktorskiego Teatru Polskiego. Jednak głównym wątkiem jest tytułowe poskramianie, które dotyka przede wszystkim obecnych na scenie kobiet.”

„Diagnoza reżyserki Moniki Pęcikiewicz jest gorzka: rodzina zawodzi, nie stanowi żadnego oparcia. Miłość jest udręką, umieranie to samotność. Nawet zwykła rozmowa jest porażką, grą pustych znaków, atawistycznym triumfem obojętności albo przemocy. Jedynie w scenie, w której młoda bohaterka (znakomita Anna Ilczuk) myje niepełnosprawne ciało umierającego mężczyzny (Andrzej Wilk), język spełnia swoją funkcję (komunikuje), a przy tym wydaje się naturalny i bezpretensjonalny.”