Aktorzy prowincjonalni. Autobiografie

"Rezultatem jest poruszający spektakl o zespole teatralnym, który przeminął, stawiając opór. To częściowo zaimprowizowane autobiografie aktorów, przerobione przez ich samych i reżysera. Na scenie dostrzegłem akt twórczy, który narodził się z artystycznej wolności.”

„Aktorzy prowincjonalni. Autobiografie przypominają o konflikcie w Teatrze Polskim we Wrocławiu, ale nie jest to spektakl o Cezarym Morawskim, zwolnieniach grupowych, protestach przed teatrem czy o zdejmowaniu spektakli z afisza. Borczuch wykorzystuje graniczną sytuację, w której znalazły się zespoły aktorskie obu zaproszonych do projektu instytucji, by następnie przez pryzmat tych wydarzeń pozwolić aktorom opowiadać na scenie swoje historie. Pozwala im dosłownie stanąć w świetle reflektorów – rozstawione w kilku miejscach sceny lampy zwracane są w kierunku osób mówiących dane kwestie, a wtedy cała uwaga skupiona zostaje na nich.”

„Druga część krakowsko-wrocławskiego dyptyku, realizowanego w zniszczonych przez władze teatrach. Jest skromniejsza realizacyjnie od pierwszej, ale Borczuch tę potencjalną słabość skutecznie przerobił w atut - błyskotliwie bawi się udawaniem teatralnych mechanizmów. Jest za to od niej mocniejsza pod względem emocjonalnym. Głównie za sprawą poruszających, choć podszytych żartem, scen opartych na osobistych doświadczeniach. A także dzięki mocnej sekwencji podpalania ukochanego teatru - smutnej metafory desperacji.”